Jaaka masakra. normalnie po takiej glebie na starcie i przy takich warunkach po prostu bym się wróciła, ale na maratonie ambicja wychodzi ponad rozsądek. 78km przejechałam w czasie zbliżonym do świnoujskiego, mimo że tam było 10km więcej. Wiatr zmusił mnie do takiego wysiłku fizycznego i psychicznego, jakiego nigdy dotąd nie przeżyłam. Ostatecznie śpiewałam wszystko, co mi do głowy przyszło, byle nie myśleć o tym, że nie mam siły.
Po przejechaniu mety postawiłam rower, usiadłam i po prostu zaczęłam płakać. Nie wiem, czy ze szczęścia, czy ze zmęczenia, w każdym bądź razie w ten sposób dałam upust emocjom.
Ostatecznie kraksa na początku wyszła mi na dobre, bo przełożyłam bezpieczeństwo nad brawurę. Bylo ślisko, wiał przerażający wiatr. No i mam mojego pierwszego kolarskiego sinola (który równiez zostal sfotografowany :D)
Teraz szkoda mi tylko tego, że kolejny maraton dopiero za dwa miesiące. Chyba że Mamie uda się wyrwać ze studiów na Gorzów, fajnie by było.

Zdjęcia będą kiedyś.
Uzupełniłam dwie notki z maja, jak ktoś ciekawy to trzeba się cofnąć.