Uwielbiam maratony! Ten był wyjątkowo udany :) Bardzo przyjemnie jechało się w towarzystwie szerszym niz tylko Mama (nie żebym narzekała na jej towarzystwo :)). Pogoda idealna, grupa startowa idealna. Szkoda, że nie mialysmy takiego szczęścia na losowaniu nagród :< a można było złapać szosóweczkę...
Ale! Załapałam się na stypendium, więc mogę zbierać :D

Jaaka masakra. normalnie po takiej glebie na starcie i przy takich warunkach po prostu bym się wróciła, ale na maratonie ambicja wychodzi ponad rozsądek. 78km przejechałam w czasie zbliżonym do świnoujskiego, mimo że tam było 10km więcej. Wiatr zmusił mnie do takiego wysiłku fizycznego i psychicznego, jakiego nigdy dotąd nie przeżyłam. Ostatecznie śpiewałam wszystko, co mi do głowy przyszło, byle nie myśleć o tym, że nie mam siły.
Po przejechaniu mety postawiłam rower, usiadłam i po prostu zaczęłam płakać. Nie wiem, czy ze szczęścia, czy ze zmęczenia, w każdym bądź razie w ten sposób dałam upust emocjom.
Ostatecznie kraksa na początku wyszła mi na dobre, bo przełożyłam bezpieczeństwo nad brawurę. Bylo ślisko, wiał przerażający wiatr. No i mam mojego pierwszego kolarskiego sinola (który równiez zostal sfotografowany :D)
Teraz szkoda mi tylko tego, że kolejny maraton dopiero za dwa miesiące. Chyba że Mamie uda się wyrwać ze studiów na Gorzów, fajnie by było.

Zdjęcia będą kiedyś.
Uzupełniłam dwie notki z maja, jak ktoś ciekawy to trzeba się cofnąć.

Nadrabiam spóźnione wpisy. Najpierw chciałam poczekać na zdjęcia, a jak się okazało, że trochę to potrwa, to nie mogłam znaleźć w sobie samozaparcia do napisania. No ale piszę. Podobalo mi się, bardzo fajna trasa (mimo dużego ruchu samochodowego), ładna pogoda. Jestem też bardzo zadowolona z czasu. Organizacyjnie też dobrze, świetne kanapki na PŻ i ładnie oznaczony Wolin.
Pierwsze miejsce w swojej kategorii, bo oczywiście bez konkurencji, 17 w open kobiet na trasie mini.
Zdjęcia będą.